του
Στέφανου Σταμέλλου
Η ζωή, και η τύχη, με έφερε να μεγαλώσω μέσα
στο δάσος. Γι‘ αυτό και η ιδιαίτερη σχέση μου με τα δέντρα και περισσότερο με
τις βελανιδιές, καθότι μεγάλωσα σ’ ένα τόπο, στην «εξοχή», που μας έζωνε από
παντού το δάσος∙ και τις βελανιδιές τις έβλεπες παντού, ακόμα και σκόρπιες στα
χωράφια.
Μπορώ να πω ότι οι εικόνες που έχω από την
παιδική και εφηβική ηλικία για τα δέντρα είναι περισσότερο γύρω από τις
βελανιδιές, και λιγότερο γύρω από τα πουρνάρια, τα έλατα και τα κέδρα. Ήταν
αυτή η βιωματική σχέση, καθημερινή και αλληλοσυμπληρωματική, μια σχέση
ουσιαστική. Και ήμασταν «παιδιά
του δάσους λεύτερα, θρεμμένα από τον ήλιο, μεγαλωμένα στου βουνού το μυρωμένο
αγέρι…»