Για το χωριό μας και γύρω από αυτό δεν έχουν γραφτεί πολλά ως τώρα. Με το παρόν δεν φιλοδοξώ να προσθέσω κάτι σημαντικό πέρα από τα προσωπικά μου βιώματα και τις αντιλήψεις, αλλά και το συναίσθημα. Όμως επικοινωνήστε μαζί μου για ο,τιδήποτε στο sstamell@otenet.gr

8 Δεκ 2010

"ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ"
Σκέψεις και προτάσεις για την Ευρυτανία

Το βιβλίο του Κώστα Μήτσιου
«ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ»
Σκέψεις και προτάσεις για την Ευρυτανία


Ο συγχωριανός μας ο Κώστας Μήτσιος παρουσιάζει μέσα από τις 130 σελίδες του νέου βιβλίου του εκατό επιλεγμένα άρθρα που δημοσίευσε κατά καιρούς στην εφημερίδα «ΕΥΡΥΤΑΝΙΚΟΣ ΠΑΛΜΟΣ» και σε άλλες εφημερίδες. Είναι δοκίμια εμπνευσμένα από την πατρίδα μας, την Ευρυτανία, και όπως λέει ο ίδιος παραφράζοντας τον ποιητή, «όπου κι αν πάω η Ευρυτανία με εμπνέει»

Είναι ιδιαίτερη τιμή για το χωριό μας, όπως τιμή για την Ευρυτανία η έκδοση του βιβλίου του Κώστα. Μαζί με τις ευχές μας για υγεία, ευχόμαστε κάθε επιτυχία στα μελλοντικά του σχέδια, γιατί τέτοιες προσπάθειες είναι πολύτιμες για τον τόπο μας

13 Νοε 2010

Το μάζεμα των ακτινιδίων μας


Μαζέψαμε τα ακτινίδια με τον πατέρα. Έχουμε 4 ή 5 φυτά, δέντρα τώρα, αν και το ακτινίδιο θεωρείται θάμνος. Τα έφερε ο Τάσος πριν 20 χρόνια από το Πήλιο και γι' αυτό ίσως η ποικιλία αυτή είναι ανθεκτικότερη στο ορεινό κλίμα των Πετραλώνων. Ωστόσο η "λάκα" μας έχει πολύ καλό κλίμα, γιατί είναι προσήλιο με αμουδερό χώμα.

Φέτος είχαν πολύ καλή παραγωγή. Μεγάλοι και καθαροί καρποί. Πρέπει να είναι περίπου 180 κιλά, υπολογίζω. Ορισμένα δεν μπόρεσα να τα μαζέψω, γιατί ήταν πολύ ψηλά και δεν μπορούσα να τα πλησιάσω. Ήμασταν τυχεροί γιατί τα προλάβαμε στο τσακ το καλοκαίρι. Γενικά θέλουν νερό. Τα είδαμε με το Βαγγέλη να έχουν "κατεβάσει τα αυτιά", πανιάστηκαν τα φύλλα. Βάλαμε αμέσως το λάστιχο με το νερό για πολλές μέρες και έτσι άντεξαν. Η φροντίδα τους ειδικά το καλοκαίρι είναι απαραίτητη, καθώς και το κλάδεμα. Το κλάδεμα το έχει αναλάβει ο Βαγγέλης ως ειδικός και ως ακτινιδιοπαραγωγός ο ίδιος.

Μερικές πληροφορίες για τα ακτινίδια, όπως τις βρήκα στο http://el.wikipedia.org

Το ακτινίδιο είναι γένος φυτών. Ανήκει στην οικογένεια των Ακτινιδιοειδών και προέρχεται από την Ασία. Είναι θάμνος, τα φύλλα του έχουν ωοειδές σχήμα και στο κάτω μέρος τους έχουν χνούδι. Ο καρπός του είναι ράγα και είναι εδώδιμος, με γλυκόξινη γεύση. Το εξωτερικό του μέρος είναι χρώματος καφέ και το εσωτερικό είναι χυμώδες, με πράσινο χρώμα και μικρά σποράκια, χρώματος μαύρου.

Η Κίνα θεωρείται επικρατέστερη πατρίδα του ακτινιδίου, από τα αρχαία χρόνια. Το γνωστότερο είδος που καλλιεργείται στην Ελλάδα ονομάζεται ακτινίδιον το σινικό. Το φυτό ήταν αυτοφυές στην Κίνα και ταξίδεψε μετά το 19ο αιώνα στη Βρετανία και το 1906 στη Νέα Ζηλανδία. Με τη σημερινή μορφή του, το ακτινίδιο καλλιεργείται από το 1950.

Το φυτό ευδοκιμεί σε γόνιμα και υγρά εδάφη. Η σπορά του φυτού γίνεται κατά την άνοιξη και η συγκομιδή στα μέσα Οκτωβρίου.

Σήμερα το ακτινίδιο καλλιεργείται και στην Ευρώπη (Γαλλία, Ιταλία). Για να ευδοκιμήσει χρειάζεται περιοχές με ήπιο χειμώνα και θερμό και υγρό καλοκαίρι. Για το λόγο αυτό, στον ελληνικό χώρο καλλιεργείται στην Πιερία, όπου έχει κατοχυρωθεί με ονομασία προέλευσης (ΠΓΕ) από το 2002, στην περιοχή του ποταμού Σπερχειού στη Φθιώτιδα όπου έχει κατοχυρωθεί με πιστοποιημένη ονομασία προέλευσης (ΠΟΠ) αλλά και στην Πέλλα, την Ημαθία, το Μεσολόγγι, τα Χανιά, το Ρέθυμνο, την Άρτα και την Πρέβεζα.

Ο καρπός του ακτινιδίου είναι πλούσιος σε κάλιο, μαγνήσιο, φώσφορο, φυτικές ίνες και ιχνοστοιχεία. Επίσης, διαθέτει περισσότερη βιταμίνη C σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο φρούτο, αρκεί μόνο να καταναλωθεί αμέσως μετά την κοπή, για να μη χαθούν οι βιταμίνες. Η ύπαρξη πολλών βιταμινών καθιστά το ακτινίδιο ως το καλύτερο μέσο για την άμυνα κατά των μικροβίων. Επίσης, απομακρύνει τον κίνδυνο θρομβώσεων στο κυκλοφορικό σύστημα και διασφαλίζει τη σωστή πέψη και την εύρυθμη λειτουργία του εντέρου. Τέλος, συντελεί στη βελτίωση της όρασης, εξαιτίας του αντιοξειδωτικού λουτεΐνη που περιέχει.

11 Νοε 2010

Αλλάξαμε τη σκεπή στο σπίτι μας.


Το σπίτι μας ήταν σκεπασμένο με πλάκες από το βράχο. Πλάκες άσπρες, γκρίζες και στις αποχρώσεις του καφέ και του κόκκινου. Από το Βαθύ το Ρέμα, το Καραουλάκι και τη Σκάλα και, χαμηλότερα, από το Βαενάκι. Προσπαθώ να θυμηθώ το ονόματα από τις περιοχές και τις θέσεις στο Βράχο και στο πουρναρόδασος, δεν μου έρχονται. Τις κουβαλούσε ο πατέρας με τη γαιδούρα, δεν είχαμε ακόμα τότε, το 1957 που έγινε το σπίτι, το άλογο. Το άλογο το αγοράσαμε το 1961. Αλλά κουβαλιούνται τόσες πλάκες από τόσο μακριά; Πρέπει να ήταν μαρτύριο...Όμως, να που έπρεπε να αποφασίσουμε να τις βγάλουμε πια (δε λέω να τις πετάξουμε...), γιατί δεν ήταν δυνατόν να κρατήσουμε τα σταλάματα και κινδύνευε να πέσει το σπίτι μας. Ένα μέρος, στη μέση, έπεσε με το σεισμό του 1966 και αναγκαστήκαμε να βάλουμε τσίγκο. Σαν τώρα θυμάμαι το σοκ της μάνας, που στράβωσε το τσαούλι της (η κάτω γνάθος). Ευτυχώς δεν έπεσαν οι πλάκες στο κεφάλι μας

Αλήθεια, σκέφτομαι τώρα την στεναχώρια του πατέρα με το σεισμό, 9 χρόνων σπίτι να το βλέπει να πέφτει. Ένα σπίτι, υποτίθεται, φτιάχνεις μια φορά στη ζωή σου. Βέβαια οι ζημιές που έπαθε ήταν σχετικά λίγες, εκτός από τη σκεπή και την καμινάδα, είχε ρωγμές και ανοίγματα στις γωνίες, άνοιξε και η σκάλα μας κι ακόμα δεν έχει κλείσει

Ο πατέρας αποφάσισε λοιπόν τώρα να βγάλει τις πλάκες και να βάλει κόκκινο τσίγκο. Δείτε το αποτέλεσμα στη φωτογραφία. Έφτιαξε και τη σκάλα σιδερένια, έφτιαξε και το μπαλκόνι, άλλαξε τα πέταυρα (=λεπτά σανίδια). Να μείνει λέει το σπίτι αθάνατο, να μείνει κειμήλιο, να έρχεστε να το βλέπετε. Τί να κάνουμε; ό,τι πει ο πατέρας, 90 χρόνων τώρα, μπορείς να του χαλάσεις χατήρι;














Η εγκατάλειψη είναι εμφανέστατη. Η απουσία του ανθρώπου επηρεάζει τα πάντα σε σχέση και με το σπίτι, τα δέντρα, τη χλωρίδα, ακόμα και η μικροπανίδα έχει διαφοροποιηθεί έντονα. Γι' αυτό ο πατέρας κατεβάζει το κεφάλι του και δείχνει στεναχωρεμένος. Τί να κάνουμε; άντε να του εξηγήσεις ότι τα πάντα αλλάζουν, οι εξελίξεις επηρεάζουν τα πάντα, ο άνθρωπος έχει όρια, η ζωή έχει όρια, κι εμείς ζούμε τις εξελίξεις και τα όριά μας

7 Νοε 2010

Τα θύματα του Εμφυλίου στο χωριό μας

ΘΥΜΑΤΑ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
1946 – 1949

Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου το χωριό μας δυστυχώς είχε αναλογικά μεγάλο αριθμό θυμάτων. Δημοσιεύουμε τα ονόματα των χωριανών μας με σεβασμό στη μνήμη τους

1. Βασιλείου Αγγελική του Ιωάννη ετών 25
2. Βασιλείου Περικλής του Νικολάου ετών 49
3. Βασιλείου Βασίλης του Νικολάου ετών 30
4. Βασιλείου Δημοσθένης του Χρήστου ετών 20
5. Γεωργίου Νικόλαος του Αθανασίου ετών 50
6. Γεωργίου Πολυξένη του Νικολάου ετών 23
7. Γεωργίου Γεωργία του Νικολάου ετών 45
8. Γεωργίου Αθανάσιος του Νικολάου ετών 20
9. Γραβάνης Δημήτριος του Θωμά ετών 19
10. Θεμελής Παναγιώτης του Βασιλείου ετών 45
11. Θεμελή Φόνη του Παναγιώτη ετών 16
12. Κούτρας Νίκος του Σταύρου ετών 68
13. Κεραμάρης Κων/νος του Γεωργίου ετών 50
14. Καντηλάρης Σπύρος του Κων/νου ετών 50
15. Παπαδημητρίου Σωτήρης του Γεωργίου ετών 30
16. Σπυράκης Μηνάς του Γεωργίου ετών 50
17. Σπυράκης Γεώργιος του Γρηγορίου ετών 19
18. Σακκάς Στέφανος του Γεωργίου ετών 50
19. Στόκας Κων/νος του Ευαγγέλου ετών 53
20. Στόκας Δημήτριος του Κων/νου ετών 19
21. Στόκα Όλγα του Ηλία ετών 20
22. Στόκας Ιωάννης του ετών 50
23. Σούλτος Βάιος του Νικολάου ετών 50
24. Σταμέλος Χρήστος του Γρηγορίου ετών 20
25. Σταμέλος Περικλής του Δημητρίου ετών 50
26. Σταμέλος Περικλής του Ιωάννη ετών 50
27. Σταμέλος Στέφανος του Ευαγγέλου ετών 22
28. Σταμέλος Αναστάσιος του Ευαγγέλου ετών 39
29. Σταμέλου Σουλτάνα του Αναστασίου ετών 37
30. Σταμέλος Αντώνης του Αναστασίου ετών 6
31. Σταμέλος Αριστείδης του Αναστασίου ετών 4
32. Σταμέλος Στέφανος του Αναστασίου ετών 2
33. Χουλιάρας Σπύρος του Ζάχου ετών 21
34. Χουλιάρας Βασίλης του Ηρακλή ετών 25
35. Χουλιάρα Φωτεινή του Ηρακλή ετών 17
36. Χουλιάρας Κων/νος του Βασιλείου ετών 41
37. Χουλιάρας Βασίλειος του ετών 85
38. Χουλιάρα Φωτεινή του Ηλία ετών 20
39. Χουλιάρα Γεωργούλα του Ηλία ετών 19

31 Οκτ 2010

Ιστορικά στοιχεία για το χωριό

Aυτοί είναι οι γεωργοί της Αραχωβίτσας το 1856. Η πρώτη στήλη είναι το ονοματεπώνυμο, η 2η η ηλικία, η 3η η κατοικία, η 4η αν είναι έγγαμος ή άγαμος, η 5η ο αριθμός μελών της οικογένειας του και η 6η αν είναι ιθαγενής ή πάροικος.
Έχει ενδιαφέρον το πόσα μέλη είχε η κάθε οικογένεια. Ο δικός μου ο τρις-παπούς είχε 8

Κώστας Στόκας 50 Αραχοβίτσα έγγαμος 7 ιθαγενής
Παρασκευή Δ. Σακά 33 » » 6 »
Δ. Παππαγεωργίου 55 » » 5 »
Κ. Τριαντάφυλος 35 » » 4 »
Γ. Κεραμάρης 38 » » 4 »
Γ. Πολύζος 55 » » 7 »
Ιω. Κούμπης 40 » » 4 »
Δ. Φραγκοσκιάς 45 » » 6 »
Γ. Σταμοκώστα 45 » » 7 »
Μαρία Χολιάρα 36 » » 6 »
Αναστ. Πολύζου 52 » » 8 »
Μητρ. Τριανταφύλου 35 » » 4 »
Γ. Σταμέλος 46 » » 8 »
Αθ. Στόκας 50 » » 8 »
Αποστ. Τεληγιάννης 40 » » 3 »
Δ. Πιτσικούλης 35 » » 4 »
Παππαδονίκος 62 » » 7 »
Κωστ. Λάζος 48 » » 4 »
Ν. Τριαντάφυλος 66 » » 3 »
Γουλ. Κ. Τριαντάφυλος 36 » » 6 »
Ν. Βασιλείου 55 » » 9 »
Ν. Σκαρτούνης 30 » » 4 »
Γ. Μυρισιώτης 50 » » 5 »

**Τα στοιχεία μου τα έστειλε ο φίλος Γιώργος Δημητρίου

17 Σεπ 2010

Ξεφεύγοντας λίγο... μια οικογενειακή εκδρομή στο Μενοίκιο όρος


Στο δάσος οξιάς του Μενοίκιου όρους
8.8.2010

Από τη Θεσσαλονίκη φύγαμε κατά τις 7.45 το πρωί. Περάσαμε τις Σέρρες -στας Σέρρας, όπως έλεγαν οι παλιότεροι, που ήταν φαντάροι στην περιοχή- και συνεχίσαμε προς Άνω Βροντού – Κάτω Βροντού. Εφτά χιλιόμετρα πριν την Κάτω Βροντού η Αύρα μας οδήγησε σε χωματόδρομο και συνεχίσαμε περίπου τρία χιλιόμετρα σε δασικό δρόμο. Αυτή είναι η περιοχή «του πεδίου», για σήμερα, για τη μελέτη της χλωρίδας του δάσους της οξιάς.

Είναι μια πανέμορφη περιοχή με πλούσιο δάσος οξιάς, ψηλά δέντρα και πολλά μικρά. Πού και πού συναντάς πεύκα, βελανιδιές, λεύκες και φρουξυλιές. Ανάμεσα στις οξιές έχει αρκετά ανοίγματα, χωράφια αμμουδερά, που καλλιεργείται η πατάτα. Φαίνεται είναι ιδανικός τόπος για πατάτες. Αμμούδα και δροσιά κι ένα ιδανικό υψόμετρο.

Πλούσια γενικά βλάστηση με όλα τα είδη της ελληνικής χλωρίδας. Σίγουρα θα έχει και αρκετά ενδημικά και σπάνια, αν το ψάξει κανείς. Πολλά λουλούδια, αν και έχει αρχίσει η εποχή της καρποφορίας. Αυτά που ξέρω μόνο να ονοματίσω, δυστυχώς, είναι ο βάτος, η φτέρη, η τσουκνίδα, η αγριοφράουλα, η αγριοτριανταφυλλιά. Άγνωστα ονόματα τα υπόλοιπα, αν και πολλά από αυτά λέω πως τα έχω ξανασυναντήσει. Πανέμορφα φυτά, απόλυτη αρμονία, με ποικιλία χρωμάτων και των σχημάτων των φύλλων τους. Όσο πιο πολύ τα παρατηρείς, τόσο ανακαλύπτεις το «θησαυρό» που κρύβεται. Έχω βγάλει τόσες και τόσες φωτογραφίες στη φύση, αλλά νομίζω ποτέ δεν μπορώ να πω «όχι άλλο πια». Που σημαίνει, η φύση είναι ανεπανάληπτη.

Διαβάζουμε ότι το Μενοίκιο χαρακτηρίζεται από έντονο ανάγλυφο, ποικιλομορφία και υψηλή αισθητική τοπίων, χαραδρώσεις και ορθοπλαγιές, αλπικές εκτάσεις και έχει ιδιαίτερα γεωμορφολογικά γνωρίσματα. Και επίσης ότι η πλούσια πανίδα και χλωρίδα το κατατάσσουν στις πιο σημαντικές ορεινές περιοχές της Ανατολικής Μακεδονίας.

Για την Αύρα είναι η πολλοστή φορά -η ένατη; μας είπε- που ανεβαίνει στο βουνό στα πλαίσια της εργασίας της για την οξιά του Μενοίκιου. Την πρώτη φορά, διερευνητικά, ανεβήκαμε μαζί -με τη Βάσω- από τη μεριά της Μικρόπολης της Δράμας. Τώρα είμαστε από την άλλη πλευρά του βουνού, τη δυτική. Βλέπω ότι έχει πάρει αρκετά δείγματα – επιφάνειες μέχρι τώρα. Σήμερα ξεκίνησε με την 50ή επιφάνεια. Κάθε επιφάνεια, με τις συντεταγμένες της καταγραμμένες με το GPS, έκτασης περίπου 300-400 τμ, πρέπει να διαθέτει μια ομοιογένεια: όχι έντονο ανάγλυφο, με αρκετά μεγάλα δέντρα και μικρά.

Σημειώνει σε δέντρο με σπρέι τον αριθμό της θέσης και οριοθετεί περίπου την έκταση. Συλλέγει φυτά και φύλλα οξιάς από την περιοχή, τα σημειώνει, όπως σημειώνει και τις συντεταγμένες από το σημείο που τα πήρε. Εμένα με φωνάζει στο τέλος να πάρουμε μαζί τα φύλλα από τα δέντρα. Τα βάζει σε σακουλάκια και μετά στο ψυγείο για να διατηρηθούν.

Πολλά και ενοχλητικά τα έντομα αυτή την εποχή. Μυγάκια, κουνούπια, ζουζούνια διάφορα, μέχρι και νταβάνια. Όλα στη μούρη μας. Ελάχιστα πουλιά. Ακούγεται πού και πού κανένας δρυοκολάπτης, εμφανίστηκε και μια κίσσα. Αλλάζει ελαφρώς η φωνή της από τη δική μας στη Στερεά. Πιο βραχνιασμένη μου ακούγεται. Πώς να δεις όμως μέσα στο πυκνό δάσος περισσότερα πουλιά. Για λίγο εμφανίστηκαν και ορισμένα πετροχελίδονα, τα αυγουστιάτικα. Σκέφτομαι ότι η παρουσία τόσων εντόμων μπορεί να οφείλεται και στην απουσία των πουλιών, τα οποία τρέφονται με τα έντομα

Η Αύρα κάνει πάνω από ώρα σε κάθε επιφάνεια για μελέτη. «Τί κάνει τώρα;» λέει η Βάσω. «Τόσο ενδιαφέρον έχει;» Βιάζεται να φύγει... Το κακό είναι ότι η Αύρα θέλει να βρει ιδανικές περιοχές. Να έχουν ενδιαφέρον από την άποψη της χλωρίδας, να έχει σχετικά καθαρό ανάγλυφο, να μην περνάει μονοπάτι, να μην έχει μεγάλα «ανοίγματα» ήλιου.

Το Πάσχα που ήταν στη Λαμία, επέμεινε να πάμε να δει από κοντά το δάσος της Γραμμένης Οξιάς, στη Δυτική Φθιώτιδα. Πήγαμε οι δυο μας. Περπατήσαμε αρκετά μέσα στο δάσος, αν και είχε ακόμα χιόνι και φυσικά δεν είχε «ανοίξει» ακόμα. Ήταν στη χειμερία νάρκη του. Το δάσος αυτό θεωρείται ότι είναι το νοτιότερο δάσος οξιάς της Ευρώπης. Για μας είναι μια ξεχωριστή περίπτωση. Το επισκεπτόμαστε τουλάχιστον μια φορά το χρόνο.

«Αυτή είναι μια ωραία επιφάνεια!» λέει κάποια στιγμή στην 53η επιφάνεια, την τέταρτη για σήμερα. «Δεν τη διαπερνάει ο ήλιος και έχει αρκετά χαρακτηριστικά είδη». Α, λέω από μέσα μου, τέλεια, να νοιώθει ότι κάνει καλά αυτό που θέλει να κάνει.

Με πήρε ο ύπνος περιμένοντάς την. Ξάπλωσα στη χλωρασιά, ανάμεσα στα λουλούδια και στα λίγα ξερά φύλλα. Ο ύπνος στο δάσος είναι πάντα ευχάριστος. Το έκανα μικρός στο χωριό. Το δικό μας δάσος ήταν κυρίως δάσος βελανιδιάς. Πιο ζεστό και άγονο το έδαφος. Στον καλοκαιρινό ύπνο, μας νανούριζαν τα τζιτζίκια με το μονότονο τραγούδι τους. Εδώ δεν ακούγεται τίποτα. Μια απόλυτη ησυχία.

‘Αντε Αύρα, κάναμε πέντε επιφάνειες σήμερα. Αύριο τα περισσότερα στην άλλη πλευρά. Μην μας πιάσει και η βροχή κι έχουμε χωματόδρομο, που δεν τον ξέρουμε... Πείνασε και η μαμά… Δηλώνω ότι αν μου δινόταν η ευκαιρία να αρχίσω ξανά σπουδές και εργασίες επιστημονικές, προφανώς και η εργασία στο δάσος θα ήταν στις προτεραιότητές μου. Ποιος δεν θα το ήθελε…

3 Ιουν 2010

Σκαλίζοντας τις πατάτες... και τη μνήμη...

Πήγα στο χωριό. Περίμενα να σταματήσει να βρέχει για να στεγνώσει "ο τόπος", να μπορέσω να πάω στην "Εξοχή". Άμα είναι βρεγμένος "ο τόπος", δύσκολα βγαίνει το ΙΧ. Έχει λάσπη.

"Ο τόπος μας είναι κλειστός, όλο βουνά, που έχουνε σκεπή το χαμηλό ουρανό, μέρα και νύχτα", Θυμήθηκα το στίχο του Σεφέρη και το μεγάλο δίσκο του Γιάννη Μαρκόπουλου "Στρατής Θαλασσινός ανάμεσα στους αγάπανθους" που ακούγαμε στην εποχή της χούντας. Τον ήξερα απέξω θυμάμαι. Και τώρα τον θυμάμαι ολόκληρο. Ο τόπος μας όμως είναι αυτός... κλειστός, όλο βουνά, ρέματα, δάσος, πουρνάρια, βαλανιδιές, έλατα, το ποτάμι και βράχια, βράχια και "στεφάνια". Εκτός θέματος αυτά... Το θέμα μας είναι ο κήπος και όχι ο "τόπος".

Πήρα τον πατέρα και πήγαμε να σκαλίσουμε τις πατάτες στον κήπο. Μαζί με τις πατάτες σκαλίσαμε τα κρεμμύδια, τις ντομάτες, τις μελιτζάνες, τις αγγουριές και τα φασόλια. Μην περιμένετε πολλά. Είναι περίπου 70 ρίζες πατάτες, καμιά δεκαριά σειρές κρεμμύδια, γύρω στις 20 ρίζες ντομάτες, 2-3 αγγουριές, τόσες μελιτζάνες και γύρω στις 50 "φωλιές" φασόλια.

Μαζί με όλα αυτά "σκάλισα" λίγο και τη μνήμη. Αυτός είναι ο βασικός σκοπός άλλωστε της επίσκεψης και της επαφής με την "Εξοχή". Είναι κυρίως συναισθηματικός και για ψυχολογική στήριξη στον πατέρα, 89 χρονών είναι, που θέλει να νοιώθει παραγωγικός και νέος. Κι όταν του λέω να κοιτάει "ψηλά και μακριά", εννοώντας στον ορίζοντα του χρόνου για να ζήσει πολλά χρόνια ακόμα, σηκώνει το βλέμμα και κοιτάζει πραγματικά μακριά. Μόνο το χέρι δεν βάζει πάνω από τα μάτια.

"Πώς γεννήθηκαν, πώς μεγάλωσαν τα παιδιά μας" συνεχίζει ο Σεφέρης. Για μας "Εξοχή" είναι το σπίτι μας και το κτήμα μας. Μια ώρα έξω από το χωριό. Εκεί που γεννηθήκαμε. Έτσι λέγαμε πάντα. Εμείς ζούσαμε στην εξοχή. Δεν μπορώ να εξηγήσω πώς βγήκε αυτό. Δεν λέγαμε "στον Πλάτανο", γιατί "Πλάτανο" λέμε την περιοχή.
Τα ποτίσαμε κιόλας. Όλα. Βάλαμε το λάστιχο, γιατί η "γούρνα" δεν λειτουργεί πια. "Γούρνα" λέμε τη στέρνα στη άκρη στη Λάκα, στο χωράφι. Ο Ιούνης θα πάει βρέχοντας, λέει ο πατέρας. Έτσι λένε. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να φάμε τίποτα, γιατί άμα περιμένουν κάθε δέκα μέρες πότε θα' ρθω εγώ απ' τη Λαμία να τα ποτίσω, σωθήκαμε

"Ο τόπος μας είναι κλειστός, τον κλείνουν οι δυο μαύρες συμπληγάδες" Σεφέρης

Το σκάλισμα της μνήμης συνεχίζεται...

10 Απρ 2010

Φωτογραφίες από το Πάσχα στο χωριό

εδώ είμαστε σε κατάσταση ελαφράς μέθης, έτσι λέω εγώ...




Προσπαθώντας να βρούμε τις ρίζες μας...

Προσπαθώντας να απαντήσουμε στο ερώτημα: πώς βρέθηκαν οι Σταμε(λ)λαίοι στα Πετράλωνα, ψάχνουμε και διασταυρώνουμε διάφορα στοιχεία. Ένα από αυτά είναι και το παρακάτω κείμενο, που πήραμε και το αντιγράψαμε από τα Νέα του Πύργου (Υπάτης) http://pyrgosnews.blogspot.com
Περισσότερα άλλη φορά


Η ληστοκρατία στην Φθιώτιδα
"...Οι απαρχές της ληστείας πρέπει να αναζητηθούν πριν από την άφιξη του βασιλιά Όθωνα στην Ελλάδα (6 Φεβρουαρίου 1833) στα χρόνια του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, όταν το 1830 διοργάνωσε τα ελαφρά τάγματα του στρατού και έμειναν έξω από αυτά πάνω από 4.000 αγωνιστές του Ιερού Αγώνα του 1821.

Από αυτούς άλλοι γύρισαν στις οικογένειές τους και άλλοι ξαναγύρισαν στα αγαπημένα τους κλέφτικα λημέρια στις απάτητες βουνοκορφές των Αγράφων, της Γούρας, των Χασίων και του Ολύμπου. Εξαιτίας του γεγονότος αυτού άρχισε να αναβιώνει η ληστεία σε ορισμένες περιοχές της Στερεάς Ελλάδας.

Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια (27 Σεπτεμβρίου 1831) επικράτησε στη Ελλάδα αναρχία και χάος. Τα ελαφρά τάγματα διαλύθηκαν και οι στρατιώτες ξαναγύρισαν
στους παλιούς άτακτους αρχηγούς τους με τους οποίους τους συνέδεαν κοινά πολεμικά βιώματα. Διαλυμένα και διασκορπισμένα τα ελαφρά τάγματα στις ελληνικές επαρχίες καταπίεζαν τους αγροτικούς πληθυσμούς, αρπάζοντας τα ζώα τους και τις μικρές τους περιουσίες.
Αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση αντιμετώπισε η Αντιβασιλεία, όταν ήρθε στην Ελλάδα και προσπάθησε να βάλει κάποια τάξη. Με το δ/γμα 2/14 Μαρτίου 1833 διέλυσε τα άτακτα στρατεύματα και στη θέση τους δημιούργησε 10 τάγματα ακροβολιστών. Οι άτακτοι στρατιώτες δεν είδαν με καλό μάτι τη νέα στρατιωτική οργάνωση και αρνήθηκαν να καταταχτούν στα νέα τάγματα, γιατί η αυστηρή πειθαρχία, οι συνεχείς ασκήσεις, η φράγκικη ενδυμασία τους, τα «στενά» όπως τα έλεγαν, ήταν ξένα προς τις μακροχρόνιες συνήθειές τους και τον ανυπότακτο χαρακτήρα τους.

Έτσι με τη νέα οργάνωση των ατάκτων στρατευμάτων και τη δημιουργία των ταγμάτων των ακροβολιστών έμειναν έξω από τα τάγματα περίπου 15.000 αγωνιστές της επανάστασης .
Τα στρατιωτικά μέτρα που έλαβε ο Καποδίστριας και τα αψυχολόγητα στρατιωτικά μέτρα της Αντιβασιλείας, με τα οποία αρκετές χιλιάδες των αγωνιστών του 1821 έμειναν έξω από τις νέες στρατιωτικές διοργανώσεις, δημιούργησαν στην Ελλάδα το μεγάλο πρόβλημα της ληστείας, που αποτέλεσε τη μεγαλύτερη τροχοπέδη για την ανάπτυξη της ελληνικής υπαίθρου.

Κυρίως όμως η ληστεία έπληξε τη Στερεά Ελλάδα και προπαντός τις παραμεθόριες επαρχίες, μία από τις οποίες ήταν και η παραμεθόρια επαρχία της Φθιώτιδας, που υπόφερε τα πάνδεινα κατά το χρονικό διάστημα 1833–1881 που προσαρτήστηκε στην Ελλάδα η Θεσσαλία...."

Οι μετανάστες πρόγονοί μας στην Αμερική

Από την Αραχωβίτσα (Πετράλωνα) Ευρυτανίας, μετανάστες στην Αμερική (1901-1931) http://amfictyon.blogspot.com/2019/09/1901-1931.html Θερμά συ...